Sonsuz Kelimeler

Bir varlığın yokluğa sürgünüydü seni son görüşüm. Çıplak ellerinle tuttuğun kalbimin iltihabını çok sonra tedavi edebildim. Parasızlık kadar beterdi aşksızlık. İkisi de yoksulluktu neticede. Yoksundum sana. Oysa daha giderken biliyordum geri döneceğini. Beş yıl önce bir barda, dibinde kaybolduğum şişeler arasında, arkandan küfrederek de söylemiştim ''Geri dönecek o o.çocuğu,'' diye. Oysa annenin suçsuz olduğunu nice sonra anladım.

Yıllar sonra seni tekrar görmek için son beş dakika. Bilerek senden önce geldim buraya. Sanki kendi evimdeymişim gibi rahat olmak istedim. Bu ortama ne kadar alışırsam, sen o kadar yabancı kalacaktın aklımca. Zamanı tüketmek için içmediğim iki çay söyledim. Birini koyu bahanesiyle, diğerini saati izlemekten soğuttum diye içemedim. Sürekli önüme düşen ve yapmak için uzun zaman harcadığım perçemimi de elimle oynamaktan sonunda bozmuştum.

 ''Sakin, sakin!''

Kendime telkinlerde bulunuyordum. ''Korkacak bir şey yok''. Beş yıl boyunca ne haltlar yediysek onları anlatıp ayrılacaktık, hepsi bu. ''Abartma kızım bunu yapabilirsin''. Oysa içim içimi yiyordu ''Neden?'' sorusunu bir de suratına baka baka sormam için.

Son dakikalara girdikçe ayağım vücudumdan bağımsız olarak hızlı hızlı sallanmaya başladı. Ellerim de yer bulamıyordu kendine. Her kapıdan girenin sen olma şansı artmışken, artık bakamıyordum bile. Bir tarafımda büyük nefret, diğer tarafımda ona inat aşkın oturduğu masada bekledim seni tekil başıma.

Artık saate de bakmak istemiyordum, ''Ya bir köşeden bana bakıyorsa?'' Başım öne eğik tırnak kenarımdan et parçası kopardım. Kopardığım et parçam ''Merhaba,'' dedi.

Sonsuzdu kelimeler oysa, ağzımdan dökülmeyi beceremediler.

Süreyya