17 Nisan 2012 Salı

Orman

Yukarı uzanan patikanın sonu görünmüyor. Dev çam ağaçlarının ördüğü duvarın arasındaki yol bir yere varıyor olmalı. Ormanın büyüsü içinde yankılanan kuş sesleri huzur yerine korku veriyor.

Sonu yok. Nefesim tükendi. O kadar susadım ki sadece ağzım, dudaklarım değil, tüm vücudum kurudu sanki. Bir şeyler yemeliyim. Dinleneceğim, ama orman kararmadan yolu bitirmeliyim.

Ağaçlar ne tuhaf dev. Gökyüzüne ulaştıkları noktayı göremiyorum. Patikanın sonu... Biraz dinlenmem lazım…

Kuşları görmüyorum ama sesleri içimde. Orman konuşuyor, yaprakların nefes alışını duyabiliyorum. Yapraklara hayat vermeye giden suyun şırıltısı... 

Başım dönüyor.  Dinginlik yerine huzursuzluk. Yalnızım… Korkuyorum. 

Yapraklar, mantarlar, otlar; ormanın rengi. Ağaçta bir kertenkele bana bakıyor, bana, ormanın yabancısına, fosforlu gözleri üzerimde geziniyor.

Ayşenaz

1 yorum:

  1. çok gizemli geldi...kendimi o ormanda hissettim,kalemine sağlık...

    YanıtlaSil