Güne kekeliyorum. Gözlerim açık, ama uyuyorum. Sevgisiz insanlar var her yerde gündüzleri. Onlarla konuşmuyorum. Konuşamam! Güne kekeliyorum. El ayak çekilip de geceleri, soluklar kesildiğinde uyanıyorum. Geceye avuç açıyorum. Işığım yoruluyor. Sönmesin diye avucumu siper ediyorum. Avucum yanıyor. Olsun. Hele gece olsun. Oluyor. Dönüp aya avucumu uzatıyorum. Parmaklarımı aralıyorum tüm gücümle. Derim geriliyor. Derim pul pul. Parmaklarımın arasından ışığı süzülüyor ayın. Ohhhh… Tek bir nefes. Ferahlıyorum. Kasıklarımdan ayaklarıma kadar. Kıyamet bu.
Ab-ı hayat bu.
Konuşabilirim artık. Bir bir anlatacağım sana güneş doğana kadar.
Cansev
Ab-ı hayat bu.
Konuşabilirim artık. Bir bir anlatacağım sana güneş doğana kadar.
Cansev
geceyi ittim kendimden, kara diye... sarıldığım bülbül sesi meğer geceden beslenir imiş... kara'da matem, ak'ta şölen mi var ki; efkâra teşneyiz hala? hayır! ne bülbüle gam, ne bana intikam yakışır bu saatte... kınından çıkmayan kılıç gibi sükûtundayım gecenin... gücümü emziriyorum yitik gölgelerde... karanlığı, incittiğim gün ışıklarından devraldım; şimdi ise çilenin gün yıkımında muzdarip, ama bir o kadar ak'ına muhtacım seher yelinin... ne yaptım ben? kahrolası elim; tutulası dilim! döngü, intikam gibi ak'larını serecek gecemin ihtişâmına! ve ben bir gece'de var edeceğim zılâl'in hilâl'ini; ya da yok eyleyeceğim cidâl'in helâl'ini yine aynı gecede... affeyle beni, günahımdan imbiklenen iksir... sen yakıcı bir çivi gibi dikilirsin yollarda; ben ise tekerleği icad eylemekteyim hala... bul beni... yitiğim kendi gölgemde...
YanıtlaSil